ادعای سرنگونی اف-۳۵ درست است؟

وبگاه چینی" چاینا آکادمی" با انتشار گزارشی به قلم سردبیر دفاعی خود ادعای منابعی در ایران را درباره سرنگون کردن چند فروند جنگنده رادارگریز اف-۳۵ آمریکایی در جریان تجاوز اخیر صهیونیستی- آمریکایی به ایران را مورد واکاوی و تحلیل قرار داده است.

به گزارش روز نو، "چریوت ژای" سردبیر دفاعی وبگاه "چاینا آکادمی" در این باره نوشت:

در ۱۶ ژوئن، معاون استاندار استان آذربایجان شرقی ایران اعلام کرد که یک فروند جت جنگنده اف-۳۵ اسرائیلی بر فراز آسمان تبریز سرنگون شده است. ایران چگونه موفق به انجام این کار شد؟ رسانه ایرانی "پرس تی‌وی" جزئیات این عملیات را گزارش داد. اگر روایت آنها دقیق باشد، تاکتیکی که ارتش ایران استفاده کرده همان تاکتیکی است که چین ۶۳ سال پیش به طور خاص برای سرنگونی هواپیما‌های آمریکایی توسعه داد.

به گزارش پرس تی‌وی، در روز اول عملیات، اسرائیل از اف-۳۵‌ها برای هدف قرار دادن رادار‌های دفاع هوایی ایران استفاده کرد. اگرچه اسرائیلی‌ها معتقد بودند که پدافند هوایی زمین‌پایه ایران را به طور کامل غیرفعال کرده‌اند، اما در واقع، بسیاری از سیستم‌های راداری را که آنها بمباران کردند، ماکت‌ها و طعمه‌هایی بودند که عمدا توسط ایران برای گمراه کردن آنها نصب شده بودند - و اسرائیل را برای عملیات بعدی خود به احساس امنیت کاذب کشاندند. طی چند روز بعد، با خاطر جمع شدن اسرائیلی‌ها، سیستم‌های راداری پنهان ایران ناگهان فعال شدند و اف-۳۵‌ها را غافلگیر کردند.

در این مرحله، برخی ممکن است از خود بپرسند: مگر اف-۳۵ یک جنگنده رادارگریز و غیرقابل شناسایی با رادار‌ها نیست؟ پاسخ در درک دو مفهوم اساسی نهفته است.

اول، هواپیما‌های رادارگریز کم‌رویت هستند و این گونه نیست که کاملا برای رادار نامرئی باشند. این جنگنده‌ها ممکن است با سطح مقطع راداری بسیار کمتر از یک جنگنده در رادار‌ها پدیدار شوند. در واقع این هواپیما‌ها اگر به اندازه کافی نزدیک شوند، یا چندین باند رادار با هم کار کنند، هنوز احتمال شناسایی و قفل کردن روی آنها وجود دارد.

به عنوان مثال، در طول بمباران یوگسلاوی سابق توسط ناتو، سیستم‌های راداری یوگسلاوی عمدتا برای جلوگیری از نابودی توسط موشک‌های ضد تشعشع آمریکایی ساکت ماندند. در عوض، آنها ناظران بصری را برای ردیابی هواپیما‌های ناتو از طریق دید مستقر کردند.

پس از شناسایی الگو‌های پرواز ناتو، تیپ ۲۵۰ موشکی دفاع هوایی یوگسلاوی یک کمین برای آنها ترتیب داد. در ۲۷ مارس ۱۹۹۹، هنگامی که یک هواپیمای آمریکایی در فاصله ۵ مایلی قرار گرفت، رادار خود را فعال کرده و روی هدف قفل کردند. در عرض ۱۷ ثانیه، نیرو‌های آماده شده یوگسلاوی شلیک کردند و با موفقیت اولین هواپیمای رادارگریز جهان - F-۱۱۷ – را سرنگون کردند.

قطعات یک فروند اف-۱۱۷ سرنگون شده آمریکایی در صربستان (در مارس ۱۹۹۹) که هم اینک در موزه هوانوردی بلگراد به نمایش گذاشته شده است.

دوم، چه F-۳۵ باشد و چه F-۲۲، همه جنگنده‌های رادارگریز یک ویژگی مشترک دارند - قابلیت‌های رادارگریزی آنها بسته به زاویه متفاوت است. آنها از جلو بیشترین رادارگریزی را دارند، اما طرفین و عقب آنها سطح مقطع راداری (RCS) بیشتری دارند. بنابراین، اگر نیرو‌های پدافندی ایران منتظر بمانند تا F-۳۵ از بالای سر آنها پرواز کند و سپس رادار خود را برای قفل کردن از پهلو یا عقب روی آنها فعال کنند، احتمال موفقیت به طور قابل توجهی بیشتر خواهد بود.

این تاکتیک کمین برای اولین بار توسط ارتش چین در سال ۱۹۶۲ توسعه داده شد. در آن زمان، ایالات متحده با هواپیما‌های شناسایی U-۲ به تایپه کمک کرد، که در ارتفاعات بالا و فراتر از دسترس اکثر توپ‌های ضدهوایی پرواز می‌کردند و اغلب به حریم هوایی سرزمین اصلی چین تجاوز می‌کردند.

اگرچه ارتش چین برخی موشک‌های سطح به هوا داشت، اما U-۲‌ها به گیرنده‌های هشدار راداری (RWR) مجهز بودند که می‌توانستند نوع راداری را که آنها را ردیابی می‌کند، شناسایی کنند. به محض روشن شدن رادار موشکی چین، U-۲‌ها فورا فرار می‌کردند.

پس از کشف این رفتار، اپراتور‌های رادار چین شروع به ردیابی U-۲‌ها با رادار‌هایی کردند که در فرکانس‌های مختلف کار می‌کردند. وقتی U-۲‌ها به اندازه کافی نزدیک می‌شدند، ناگهان رادار هدایت موشک را روشن می‌کردند و ظرف ۸ ثانیه شلیک می‌کردند و به خلبانان فرصتی برای واکنش نمی‌دادند. در ۹ سپتامبر ۱۹۶۲، چین برای اولین بار با استفاده از این روش با موفقیت یک U-۲ را سرنگون کرد. آنها بعدا این تاکتیک را برای سرنگونی ۳ فروند دیگر تکرار کردند.